ببار باران که تنهایم...

  نایی دگر ندارم  ، خندیدنم به زور است  

ماندم در این دو راهی، دنیا چه سوت و کور است   

در غم اسیر و مبهوت ،از زندگی گسستیم 

نفرین بر این زمانه ، مرگم که بی شعور است  

در کارزار هستی ، می گویمت تو پستی  

با قلب من غم تو ، بد جور جفت و جور است  

خواهم کمی بنالم ، تا تو شوی کنارم  

اما چه سود یارم ، سر منزل غرور است  

غم در کمین نشسته ، لبخند چهره بسته  

در قلب این شکسته ، بی راهه ها وفور است  

دلتنگ از عزیزان ، خوشی زما گریزان  

سیمای اشک ریزان ، شادی چه بی حضور است